DSM-5'te parafili bozuklukları, en az 6 aydır süren, sıra dışı objelere karşı tekrarlayıcı cinsel pekim ya da cinsel aktiviteler olarak tanımlanır. Diğer bir deyişle, kişinin çekim duyduğu (phlia) şeylerde bir sapma (para) vardır. DSM, parafili bozukluklarını uyarılma kaynağına dayanarak ayınır, örneğin, cansız objelere cinsel çekim duyan insanlara yönelik bir tanılama kategorisi sundu ayrıca başka bir kategoride de cinsel çekimi çocuklara odaklanan insanları tanıladı. Anketler pek çok insanın, tanımlayacağımız bazı aktivitelerin fantazisini arada sırada kurduğunu göstermektedir. Örneğin erkeklerin %50'si, izlendiğini fark etmeyen çıplak kadınları röntgenlediklerine dair fantazilerini bildirmiştir (Hanson ve Haris, 1997). Cinsellik ve sağlık üzerine bir çalışmaya gönüllü olarak katılan kalabalık bir gruptaki katılımcıların %7,7'si, başkalarını seks yaparken gözetlediklerinde uyarıldıklarını, %3,1'i hayatları boyunca en azından bir kere cinsel organını bir yabancıya teşhir ederek uyarıldıklarını bildirmiştir (Langstrom ve Seto, 2006). 2007'de, cinsel fetişizm ile ilişkili 381 Yahoo grubu vardı (Scorolli, Ghirlanda, Enquist ve ark., 2007). Bu davranışların bazıları daha yaygın oldukça parafililerin bazılarını tanılamanın uygun olup olmadığına yönelik epeyce tartışma oldu. 2009'da, İsveç Ulusal Sağlık ve Refah Heyeti, parafili tanılarının bazılarını kaldırmaya karar verdi. Fetişizm bozukluğu, cinsel elezerlik (sadizm) bozukluğu, cinsel özezerlik (mazoşizm) bozukluğu ve karşı giyim (travesti) bozukluğunu son düzenlemelerde psikiyatrik sınıflandırma sistemlerine dâhil etmediler (Langstrom, 2010). Heyet, pek çok kişinin değişik biçimdeki cinsel davranışlarını, yetişkin partnerlerinin rızasıyla uyguladığını ve sonuçta bu kişilerin herhangi bir sıkıntı ya da aksaklık yaşamadığını ifade etti (Richters, De Visser, Rissel ve ark., 2008). Amerikan Psikiyatri Birliği Cinsel ve Cinsiyet

Kimliği Bozuklukları Çalışma Grubu, bu hastalıkları DSM-5'te tutmayı önerdi fakat "bozukluk kelimesi, tanı başlığına ilave edildi; bu tanıların, sadece belirgin bir sıkıntı ve bozukluk yarat- tığında ya da partnerin rızası olmadan bu tür cinsel aktiviteler içinde olduğunda eklenmesi gerekliliği vurgulandı.

Diğerlerinin rızası olmadan dâhil olma ve bozma, zorlayıcı ve problemli cinsel davranışlar arasındadır. Bazı cinsel davranışlarda ise bu boyutlar nadiren uygulanır. Örneğin travesti bozukluğu, başkasının rızası ile ilgili bir durum içermez ve nadiren bir bozukluğa yol açar; bu hastalığın tanısı, genellikle sıkıntının olup olmamasına göre konur. Cinsel tatmin için karşı cinsin kıyafetlerini giyen ve davranışı kabul eden kimseler tanılama kriterlerini karşılamaz. Tersine, bu davranışı utanç verici bir şey (stigma) olarak içselleştirdiği için kendini suçlu ve utanmış hisseden kişiler tanılanabilir. Travesti davranışları çok nadir olarak bozma ve partnerin rızası olmadan katılmayı içerdiğinden travesti bozukluğunu daha fazla burada tartışmayacağız. Cinsel sapkınlık (parafili) bozuklukları için kesin yaygınlık istatistikleri mevcut değildir. Bu durumları güvenilir bir şekilde değerlendirebilecek yapılandırılmış tanılama görüşmeleri yetersizliğinden ve parafili bozukluğu olan pek çok kişinin bu eğilimlerini ortaya çıkartacak bilgiyi saklamasından dolayı araştırmalar sınırlıdır (Krueger, 2010b). Parafili bozukluğu olan bazı kimseler, rızası olmayan partnerler aradığından ya da kişilerin haklarına saldırgan bir şekilde tecavüz ettiklerinden (göstermecilik ve pedofili bozukluklarında göreceğimiz gibi), bu bozuklukların bir takım yasal sonuçları olabilir. Fakat tutuklama istatistikleri, gerçek değerlerin altında görülmektedir çünkü pek çok suç bildirilmemekte ve bazı parafililerde (örneğin gözetlemecilik) şüphelenmeyen bir kurban bulunmaktadır. Veriler incelendiğinde, parafili bozukluğu olan pek çok kişide, erkek ve heteroseksüellerde ve pek çok kadında önemli sayıda görülse de, pedofili bozukluğu ve cinsel mazoşizm bozukluğunun bile erkeklerde görülme oranı, kadınlarda görülme oranını yüksek bir farkla geçmektedir.

KAYNAKÇA

Ann Ö.Kring, Sheri L.Jognson, Gerald C.Davison, John M.Neale, Anormal Psikolojisi, 2019, Nobel, s.363-370

Amerikan Psikiyatri Birliği, Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve Sayımsal Elkitabı, Beşinci Baskı, (DSM5), çev. Köroglu E, Hekimler Yayın Birliği, Ankara, 2014, s.205-128

PSİKOLOG VEDAT GÜNEŞ